خورشید و توصیفش در شاهنامه

خورشید و توصیفش در شاهنامه

خورشید ستاره‌ای است از ستارگان رشته اصلی که 5 میلیارد سال از عمرش می‌گذرد. این ستاره کروی شکل بوده و عمدتا از گازهای هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. وسعت این ستاره 1.4 میلیون کیلومتر (870000 مایل) است. جرم این ستاره 7 برابر جرم یک ستاره معمولی بوده و همچنین 750 برابر جرم تمام سیاراتی است که به دورش می‌چرخند. در هسته خورشید ، جرم توسط واکنشهای هسته‌ای تبدیل به تشعشعات الکترومغناطیسی که نوعی انرژی هستند، می‌شود. این انرژی به سمت بیرون تابانده شده و باعث درخشنگی خورشید می‌گردد. سایر اجسام آسمانی موجود در منظومه شمسی که توسط جاذبه خورشید در مدارهایشان قرار گرفته‌اند نیز گرمایشان را از این انرژی می‌گیرند. 

(منبع:دانشنامه رشد)

ز یاقوت سرخست چرخ کبود

                                نه از آب و گرد و نه از باد و دود

به چندین فروغ و به چندین چراغ

                                بیاراسته چون به نوروز باغ

روان اندرو گوهر دلفروز

                                کزو روشنایی گرفتست روز

ز خاور برآید سوی باختر

                              نباشد ازین یک روش راست‌تر

ایا آنکه تو آفتابی همی

                             چه بودت که بر من نتابی همی                                                                                                                                                                                                                     ((((شاهنامه فردوسی)))